WAW-PEK

Samolot LOTu z Warszawy do Pekinu był chyba gorszym bratem Dreamlinera, takim trzymanym przez całe dzieciństwo w wieży o chlebie i wodzie. Wyglądał na 30 lat codziennego użytkowania, plus odległości między fotelami skalibrowane na Pigmejów. Ale nic to, przecież chodzi przede wszystkim o to, żeby się szybko dostać z punktu A do punktu B (a raczej z W do P). Jak się okazało, jeszcze zanim wzbijemy się w powietrze, trzeba nasz samolot odmrozić - dwóm "słonikom" (polewaczkom Elefant)

zajęło to prawie pół godziny, więc ostatecznie ruszyliśmy z 45-minutowym opóźnieniem.

9 godzin podróży zeszło w zasadzie bez przygód. Na pewno muszę pochwalić LOT za dobre jedzenie, świeże i smaczne. Natomiast zadbano również, żeby pasażerowie nie doznali szoku termicznego przy wsiadaniu albo wysiadaniu i w samolocie utrzymywano temperaturę niewiele odbiegającą od otaczającej troposfery.

Pekin okazał się przykryty śniegiem w podobnym stopniu co Warszawa. Po lądowaniu okazało się, że trwa odśnieżanie lotniska i zanim podjedziemy do rękawa musimy sobie pojeździć w kółko. Powoli misja przesiadki na samolot do Tajpej zmieniała się z "hard", przez "next to impossible" na "impossible". Ostatecznie, dobiliśmy o 8.00 czasu chińskiego, czyli 1,5h po planowej godzinie, co zostawiało mi okrągłe 30 minut na dotarcie do drugiego samolotu...

To be continued