Polski student, który nie ma ochoty uczestniczyć w zajęciach, po prostu na nie nie idzie, tajwański natomiast przychodzi, ale smyra na telefonie lub śpi, nawet jeśli sala wykładowa jest mała i znajduje się na niej dziesięć osób. Profesor tajwański też potrafi spać na przykład siedząc w pierwszym rzędzie podczas seminarium, a następnie zadawać prelegentowi pytania świadczące o tym, że nic nie dotarło do niego podprogowo i po prostu nie słuchał.
Oprócz zajęć teoretycznych student spędza minimum dziesięć godzin na swojej pracowni, często również w weekendy, obowiązkowo dłużej niż szef. W tym czasie wychodzi kilkukrotnie po jedzenie, dociera do końca internetu i oczywiście śpi, czasem też się uczy lub robi jakieś eksperymenty. Jest to najmniej efektywna forma pracy i spędzania czasu, jakiej zdarzyło mi się doświadczyć. Najważniejsze jest, żeby być na miejscu, a następnie wyniki kilkugodzinnej pracy rozciągnąć na dwadzieścia parę slajdów prezentacji i czterdziestominutową wypowiedź podsumowaną stwierdzeniem "I`m not sure about this result". Wszak nie wypada się przyznawać że cokolwiek się osiągnęło, cokolwiek wie, a tym bardziej cokolwiek wie na pewno. Bardzo silnie promowana jest tu praca w grupie i duch społeczny. Zgodnie z tą filozofią raczej nie spotkamy się tu z rywalizacją i wyścigiem szczurów, ale nie będziemy też zmotywowani do wznoszenia się na intelektualne wyżyny.
Dla większości Tajwańczyków ich praca jest całym życiem i jedyną formą aktywności. Często nie mają żadnych zainteresowań, ani ciekawości świata. Przez rok nikt ze studentów nie spytał mnie prawie o nic dotyczącego mojego kraju czy mojej kultury. Jedna znajoma tłumacząc swoje zwyczaje Tajwańczykowi usłyszała: ale to nie jest twój kraj, tylko Tajwan. Kolega po powrocie z konferencji w Niemczech był zdziwiony widokiem ludzi w parkach, knajpach i innych miejscach rozrywki. Sam stwierdził że większość Tajwańczyków w weekend po prostu śpi, zmęczona po pracy. Fakt zamykania sklepów w DE o dziewiętnastej podsumował stwierdzeniem, że jacyś leniwi ludzie tam żyją.
Cóż, chyba jestem leniwa ;)
